Verbondenheid door aanraking
Dat ik mensen raak, vind ik vanzelfsprekend. Maar hoe raak ik mensen? Wat doe ik als ik raak? Het is nog niet zo makkelijk om dat onder woorden te brengen.
Om te beginnen ben ik aanwezig. Aanwezig met mijn volledige aandacht. Niet alleen geen appjes, telefoontjes of andere storende elementen, maar ook geen afleidende gedachten. Ik ben aanwezig in dit moment. Ik ben me bewust van mijzelf en van diegene(n) die ik ontmoet. Open voor de ander en open voor mijzelf. En vandaaruit open voor ingevingen. En die ingevingen, die vaak als een soort fluistering voorbij komen, als ik die durf te volgen, dan raak ik.
Hoewel ik het liever zie als aanraken dan als raken. Aanraking werkt altijd wederzijds. Als ik aanraak, word ik automatisch zelf ook aangeraakt. Door zo’n aanraking ontstaat er een directe verbinding waarbij mijn hart zich opent. Op die momenten hoef ik mijn best niet te doen. Op die momenten hoef ik alleen maar te Zijn en het als het ware door mij heen te laten stromen. Niet bezig met de vraag of ik raak of niet. Dat doet er helemaal niet meer toe.
Ik kan raken door te schrijven, door te luisteren, door vragen te stellen, door letterlijk aan te raken, door mijn inzichten te delen…. Het maakt niet zoveel uit wat ik doe. Belangrijker is vanuit welke intentie en welke staat van zijn ik het doe. Als ik het doe vanuit innerlijke rust, vanuit een openheid en vanuit liefde en verbondenheid, dan is het altijd goed.
Wat het met de ander doet? De ander voelt zich gezien en gehoord. De ander verzacht, opent en ontspant en voelt zich uitgenodigd om te mogen zijn wie hij of zij in wezen is. Wat het met mij doet? Raken en aanraken herinnert mij er weer aan dat ik geen afgescheiden individu ben, maar dat ik verbonden ben met de ander en met alles om mij heen. En dat voelt als thuiskomen.
Het nadeel van woorden is dat ze abstract blijven en je makkelijker aan het denken zetten dan dat ze echt je hart raken. Laat me daarom eindigen met een voorbeeld. Een voorbeeld waarin ik die fluistering bijna niet gevolgd had. Een voorbeeld waarin ik uiteindelijk toch kon aanraken en zelf geraakt werd. Een voorbeeld waarmee ik vervolgens ook jou hoop te raken.
Het is de tweede dag dat ik meeloop in het hospice, waar ik inmiddels als adem- en ontspanningstherapeut werk voor patiënten die stervend zijn. Toen ik een paar weken geleden voor het eerst kwam, had ik een mooi gesprek met haar. Ze was open, sterk en vol vertrouwen. Ze was nog geen 60 en spannend vond ze het wel, maar tegelijkertijd voelde ze zich klaar om, zoals ze het zelf noemde, ‘naar huis te gaan’.
Nu blijkt ze er nog steeds te zijn. Ik schrik als ik haar zie. Haar lichaam is ongelooflijk dun. Haar ogen staan vol paniek. Ze ziet er verward en uitgeput uit en is amper meer in staat te praten. Zou ik iets voor deze vrouw kunnen doen? Een stemmetje in mij zegt me het dat een goed idee zou zijn, maar ik verdring het idee echter meteen weer. Deze vrouw heeft haar bezoek helemaal afgezegd en al afscheid genomen van haar dierbaren, omdat ze alleen wil zijn. Ze wil zo weinig mogelijk onrust, want alles is te veel. Wie ben ik om te denken dat ik iets voor haar kan doen?
Het laatste uur is iedereen te druk om mij verder in te werken, dus opper ik toch voorzichtig of ik misschien iets voor die mevrouw kan doen. Ze blijkt graag een handmassage te willen. Misschien is dat iets?
En zo zit ik aan haar bed, met haar broze hand in mijn handen. Zachtjes en vol aandacht masseer ik haar hand. Al na een minuut komt er een grote glimlach op haar gezicht en ze ontspant zichtbaar. Haar lichaam heeft zoveel pijn en kwijnt elke dag door haar ziekte steeds verder weg. Maar de aanraking van datzelfde lichaam geeft haar weer toegang tot de rust die ze niet meer kon vinden. De paniek die eerst in de hele kamer voelbaar was verdwijnt en de sfeer wordt sereen. Een uur lang zit ik naast haar, masseer haar handen, luister naar haar en ben stil met haar. Aan het einde doet ze haar ogen open en kijkt ze me glimlachend aan. Zoveel helderder dan een uur ervoor. “God schenkt altijd hulp als je het het hardst nodig hebt” zegt ze. “Dank dat je gekomen bent”.
Karin Steffens
Dit verhaal, raakt ook!!
Heel mooi…
Lieve Karin, geraakt en geroerd door je prachtige blog. Ja je voorbeeld geeft zo’n intense ontroering hoe je nabij kan zijn in een aanraking en een universum kan transformeren. Wow! Ga lekker door met schrijven. Ik geniet van jouw vertel-kunst. Lieve groet, Floor
Prachtig verhaal Karin, je hebt me diep geraakt.
Wat een prachtig verhaal! Je wordt er stil van……..
De verbondenheid door aanraking en dus ook de waarachtige aandacht voor de ander op dat moment.
Elke keer weer heel bijzonder hoe jij je woorden kiest en schrijft vanuit je hart.
Met vriendelijke groet, Ingrid
Een heel mooi verhaal Karin. Waar het mij raakt is, hoe zeer aandacht nodig is om iemand te kunnen raken en verbondenheid te laten ontstaan. En hoe weinig echte aandacht er vaak is in onze drukke levens. Terwijl het vaak zo makkelijk wel te geven is. Het zit hem niet in het grote gebaar,maar in de kleine aanraking. Dankjewel voor je mooie woorden.
Mooi Karin! Volg al je fluisteringen want ze zijn prachtig…
Lieve Karin, wat een prachtig, ontroerend verhaal. Zo menselijk en hoe we alle zouden moeten zijn. Verbonden, betrokken, met aandacht en meelevend. Dat kan zijn met woorden, tekst, door alleen maar aanwezig te zijn of met een aanraking zoals je zo ontroerend omschrijft.
De maatschappij is zo verhard. Wanneer zijn mensen echt oprecht en puur? Belangrijk is de innerlijk rust en liefde voor jezelf en voor de (dierbare) mensen om je heen. Jouw schrijven “raakt mij” oprecht. Hopelijk ga je daar nog lang mee door!
Warme groet, Astrid
Lieve zus, ik heb je verhaal weer met kippenvel op mijn armen gelezen.
Wat prachtig dat je op het juiste moment aanwezig was, dat je deze dame mocht raken.
Dat je de mensen raakt die jouw verhaal nu lezen. Dat je ons een stuk dichterbij haalt.
Ik denk dat je een inspiratie bent en mede daardoor ben ik heel erg trots op je.
Liefs,
Nathalie
Wow Karin, prachtig!🙏
Prachtig om te lezen. Hoe je moeiteloos bent met deze vrouw en daarin zoveel voor haar betekent in dat moment, zonder dat je daar je best voor hoeft te doen. Heb je geen knappe kop voor nodig……. Van de week zei iemand: pas vanuit het niet-weten kun je de stroom volgen ………
Tja, dat geraakt worden… Geraakt worden door muziek gaat gemakkelijk, althans bij mij. Je hoeft er gelukkig niet zelf muzikaal voor te zijn – ben ik ook niet. Al zou ik het willen, maar iemand raken met muziek lukt mij niet. Iets ‘klassieks’ zachtjes fluiten doe ik dus hooguit voor mezelf.
Geraakt woorden door woorden, door taal is moeilijker, maar Karin… jouw ontroerende verhaal kwam echt binnen bij mij. Ik ga daarom toch zachtjes iets fluiten …met aandacht en alleen voor jou. Je zult het niet horen, maar ik wilde het je wel laten weten.
Lieve groet Hans
Zo dicht bij jezelf en daarmee zo dicht bij de ander. Heel mooi zoals je dit verwoord.
Ja raakt me ook door te druven luisteren naar iets wat in je fluistert dat het goed is. Hier gehoor aan geven en met echte aandacht bij de ander. Dan raak je en wordt je inderdaad geraakt. Inspirerend
Warme groet Renate
Karin, je ontroert me weer. Liefs Hanny
Dag Karin,
Wat een prachtige beschrijving van wat er kan gebeuren door aanraking. Met de ander en met jezelf. Je raakt de essentie van verbondenheid. Heel mooi. Bedankt dat je dit wilde delen.
groet,
Sheila